ตัดแม่ของตัวเองออกจากชีวิต
คุณเคยตัดใครออกไปจากชีวิตบ้างมั้ย ?
การจะตัดใครออกจากชีวิตเราซักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่สำหรับผมแล้วในช่วงเวลาหนึ่งไม่ได้คิดแบบนั้น อารมณ์…ทำให้ผมตัดสินใจโดยไม่สนใจใคร นอกจากตัวเองแต่ก่อนผมเคยเข้าใจผิดว่า... แม่ไม่เคยเห็นข้อดีในตัวของผม และชอบพูดแต่เรื่องไม่ดีในอดีตของผม ตอกย้ำว่าผมนิสัยไม่เคยเปลี่ยน ซึ่งก่อนหน้านั้นยอมรับว่าผมดื้อจริงๆ ทั้งเรียนไม่จบ ติดอบายมุข มีเรื่องทะเลาะวิวาท จนถึงจุดพลิกชีวิต ผมได้เข้าอุปสมบท ปี2555 จนถึง ปี2560 ตอนนั้นบวชเรียนศึกษาธรรมะได้ 6 พรรษา(ปี) จนคนแถวบ้านชื่นชมผมว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีมากๆ (ตัวผมก็คิดเช่นนั้นมาตลอด) เช่น ไม่ยุ่งกับอบายมุข เรียนจบปริญญาตรี ทำประโยชน์เพื่อสังคมและพระศาสนา “แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น” ..ก็คือแม่ผู้ให้เกิดกำเนิด บอกว่าผมนิสัยยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน พอผมได้ยินเช่นนั้น ผมโกรธแม่มาก และพยายามอธิบายต่างๆนาๆให้ท่านเข้าใจและเห็นสิ่งที่ผมทำ เห็นความสำเร็จของผม แต่แม่ก็ยังเห็นว่าผมไม่เคยเปลี่ยน ผมจึงคิดว่า…เราคุยกับแม่ไม่รู้เรื่องแล้ว ขอออกห่างจากท่านดีกว่า ตอนนั้นตั้งใจว่าจะไม่กลับบ้านไปหาท่านอีกแล้ว ขออยู่ห่างๆแบบห่วงๆดีกว่า ทุกวันนี้ได้บวชตอบแทนพระคุณท่านก็พอ (เคยคิดถึงขั้นว่า…เราใช่ลูกของท่านจริงรึเปล่า หรือแค่อาศัยท่านมาเกิดเท่านั้น)
จนเวลาผ่านมาสักระยะนึง ผมได้เรียนรู้และฝึกฝนตนเองเพิ่มมากขึ้น จึงได้เห็นข้อบกพร่องของตนเองเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย และเห็นตัวเองว่า “เราเป็นอย่างที่แม่พูดไว้จริงๆ” เพราะเราไม่เคยยอมท่านเลย ยิ่งเราประสบความสำเร็จมาก เรียนจบสูงกว่าท่าน ก็ยิ่งเอาชนะท่านและไม่ฟังท่านเลย
มุมมองผมเปลี่ยนไป ผมเห็นว่าคนเป็นแม่ไม่ได้หวังอะไรจากลูกมากมาย ขอแค่ให้ลูกฟังท่านบ้าง หลังจากนั้นผมไปขอโทษท่าน ในทุกเรื่องที่เคยทำไม่ดี “ที่ผ่านมาไม่เคยยอมแม่เลย ขอโทษแม่นะ”
และผมก็บอกรักแม่ (พระรักโยมแม่นะ) ซึ่งเกิดมาอายุเกือบ 30 ปี ไม่เคยบอกรักท่านเลย
หลังจากนั้นผมก็ฟังแม่มากขึ้น ผมเห็นว่าเราไม่จำเป็นต้องเทศน์แม่ฝ่ายเดียว แต่ให้ท่านเทศน์เราบ้างก็ได้ จากวันนั้นมาถึงวันนี้เวลาเกิดเรื่องอะไรก็จะโทรปรึกษากัน แล้วก็เป็นห่วงซึ่งกันและกัน เวลาจะกลับบ้านแม่ก็จะบอกว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษก็บอกแม่นะจะทำให้กิน
เรื่องราวทั้งหมดนี้ มีความตั้งใจที่จะสื่อสารว่า.... เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงใครได้เลย นอกจากจะเริ่มเปลี่ยนที่ตัวเราเองก่อน เวลาเกิดปัญหาในชีวิตอันดับแรกที่เราควรมองหาคือ…มองเข้ามาที่ตัวเองก่อนว่าเรามีส่วนผิดหรือส่วนสำคัญในเรื่องนั้นๆมากน้อยแค่ไหน ไม่รีบด่วนสรุปโทษผู้อื่น ถ้าเราฝึกทำเช่นนี้บ่อยๆ การทะเลาะหรือไม่เข้าใจซึ่งกันและกันก็จะลดน้อยลง แล้วชีวิตของเราก็จะพบแต่ความสงบสุขในใจอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น